Op zoek naar de verloren tijd
-
Oeen pas geopend restaurant. Wij waren vroeg en een
OIT BEZOCHT IK IN ITALI SAMEN MET MIJN VROUW
van de eerste gasten. De gerant nam met alle egards
onze jassen aan. De bestelde gerechten werden met
serveerwagens vanuit de keuken naar ons tafeltje gereden en
regelmatig werd gevraagd of het ons nog aan iets ontbrak. Om kort
te gaan: er hing een aangename, beheerste rust.
Gaandeweg druppelden er steeds meer mensen binnen en
raakten alle tafels bezet. Daar waren ze zo kort na de opening
niet op voorbereid. Absolute orde veranderde langzaam maar
zeker in totale chaos. Op een bepaald moment sloeg de
vertwijfeling toe: de gerant gooide de jassen van de gasten op
een hoop, de obers schoten van links naar rechts door het
restaurant terwijl de kok wanhopig met borden in zijn handen
in de keukendeur stond. Een serveerwagentje lag gekanteld in
een hoek. Het was een mooi stukje Italiaans drama.
Dit voorval is illustratief voor de tijdcrisis waarin wij ons
tegenwoordig bevinden. De moderne maatschappij gaat uit
van toename: meer productie en consumptie, meer contacten,
meer informatie, meer, meer, meer en dat in dezelfde
hoeveelheid tijd.
Daarom komen we steeds tijd tekort. Maar hoe kunnen wij,
gewoontedieren, daar verandering in brengen? Moeten wij
onszelf in een hogere versnelling zetten om, net als Charley
Chaplin in de film Modern Times, aan de lopende band tot
dolwordens toe steeds meer moeren aan te kunnen draaien?
Of kunnen we tijd winnen door de computer voor ons te laten
werken? Het schrijven en versturen van een e-mail gaat
bijvoorbeeld veel sneller dan vroeger een brief. Daarmee
rekenen wij ons echter rijk, want in plaats van tien brieven
per dag hebben we nu misschien wel veertig of vijftig mails
te verzenden. Weg tijdwinst! We weten ons blijkbaar met de
vrijgekomen tijd geen raad. Misschien komt het door de
horror vacui, de angst voor de leegte, die ons dwingt om de
gewonnen tijd meteen weer op te vullen. Want druk bezig zijn
en volle agendas zijn in onze samenleving synoniem met
succes.
We kunnen ook een workshop of een in-company cursus
volgen van time-managementgoeroe David Allen. Met zijn
tijdbesparende technieken garandeert hij ons dat we meer
kunnen bereiken in minder tijd en rekent hij af met onrust en
stress in ons werk. Hij beveelt zijn klanten aan de laptop als
kantoor in de tas mee te nemen om als nomad worker overal
te kunnen werken waar het maar uitkomt, onafhankelijk van
Arthur van Winsen studeerde filosofie en tandheelkunde. Hij
voert thans een algemene praktijk in Leiden.
plaats en tijdstip. En slapen, dat kan kort maar krachtig in de
vorm van een power nap. Verloren tijd, zoals wachten en
reizen, moet volgens zijn inzichten productief worden
gemaakt.
Veel tandartsen passen dit principe allang toe door met
meerdere behandelkamers tegelijk te werken. Zo kun je
zonder rustmomenten tussen de behandelingen doorwerken.
Als we de aanbevelingen van Allen opvolgen, dan komen de
alom rondslingerende to-do-lijstjes aan het eind van de dag
niet meer voor. Kortom: we houden tijd over voor de leuke
dingen des levens.
Het moet ongeveer met de invoering van Microsoft Windows
zijn geweest dat ik een andere tijdbeleving kreeg: die ging van
serieel naar parallel. Werkte ik vroeger alles na elkaar af, nu
voer ik allerlei taken simultaan uit. Er staan zogezegd
meerdere dossiers tegelijk open; multitasking heet het in modern
softwarejargon. Dat is ook wel nodig want ik heb er in de
afgelopen jaren steeds meer taken bij gekregen. Ik moet per
patint de infectiepreventie garanderen, de anamnese
updaten, honderd procent transparantie bieden, informed
consent toepassen, de kostenbegroting laten accorderen, de
patint op zijn gemak stellen, terwijl ik op de achtergrond de
organisatie draaiende moet houden en, dat zou ik bijna
vergeten, ook nog de behandeling moet uitvoeren. Een
herculische opgave van buitenproportionele omvang. De vraag is of
een mens hier redelijkerwijs tegen opgewassen is, alle
timemanagement ten spijt.
Taakdelegatie! hoor ik u al roepen. Maar dat betekent een
nog groter volume en dus nog meer tijdgebrek.
Bovengeschetste ontwikkeling lijkt sterk op de balletmuziek
Bolro van Ravel. Die begint heel zachtjes, bijna onhoorbaar.
Langzaam neemt het in volume en aantal instrumenten toe
waardoor het lijkt of het tempo steeds verder opgevoerd
wordt. Maar het is mr muziek in dezelfde tijd.
Aan het slot van het stuk, als het geluid is aangezwollen tot
een tsunami van klanken, stopt de muziek abrupt.
Dan valt alles stil.
(...truncated)