Op zoek naar de verloren tijd

Tandartspraktijk, Jan 2012

Arthur van Winsen

A PDF file should load here. If you do not see its contents the file may be temporarily unavailable at the journal website or you do not have a PDF plug-in installed and enabled in your browser.

Alternatively, you can download the file locally and open with any standalone PDF reader:

http://link.springer.com/content/pdf/10.1007%2Fs12496-012-0007-8.pdf

Op zoek naar de verloren tijd

- Oeen pas geopend restaurant. Wij waren vroeg en een OIT BEZOCHT IK IN ITALI SAMEN MET MIJN VROUW van de eerste gasten. De gerant nam met alle egards onze jassen aan. De bestelde gerechten werden met serveerwagens vanuit de keuken naar ons tafeltje gereden en regelmatig werd gevraagd of het ons nog aan iets ontbrak. Om kort te gaan: er hing een aangename, beheerste rust. Gaandeweg druppelden er steeds meer mensen binnen en raakten alle tafels bezet. Daar waren ze zo kort na de opening niet op voorbereid. Absolute orde veranderde langzaam maar zeker in totale chaos. Op een bepaald moment sloeg de vertwijfeling toe: de gerant gooide de jassen van de gasten op een hoop, de obers schoten van links naar rechts door het restaurant terwijl de kok wanhopig met borden in zijn handen in de keukendeur stond. Een serveerwagentje lag gekanteld in een hoek. Het was een mooi stukje Italiaans drama. Dit voorval is illustratief voor de tijdcrisis waarin wij ons tegenwoordig bevinden. De moderne maatschappij gaat uit van toename: meer productie en consumptie, meer contacten, meer informatie, meer, meer, meer en dat in dezelfde hoeveelheid tijd. Daarom komen we steeds tijd tekort. Maar hoe kunnen wij, gewoontedieren, daar verandering in brengen? Moeten wij onszelf in een hogere versnelling zetten om, net als Charley Chaplin in de film Modern Times, aan de lopende band tot dolwordens toe steeds meer moeren aan te kunnen draaien? Of kunnen we tijd winnen door de computer voor ons te laten werken? Het schrijven en versturen van een e-mail gaat bijvoorbeeld veel sneller dan vroeger een brief. Daarmee rekenen wij ons echter rijk, want in plaats van tien brieven per dag hebben we nu misschien wel veertig of vijftig mails te verzenden. Weg tijdwinst! We weten ons blijkbaar met de vrijgekomen tijd geen raad. Misschien komt het door de horror vacui, de angst voor de leegte, die ons dwingt om de gewonnen tijd meteen weer op te vullen. Want druk bezig zijn en volle agendas zijn in onze samenleving synoniem met succes. We kunnen ook een workshop of een in-company cursus volgen van time-managementgoeroe David Allen. Met zijn tijdbesparende technieken garandeert hij ons dat we meer kunnen bereiken in minder tijd en rekent hij af met onrust en stress in ons werk. Hij beveelt zijn klanten aan de laptop als kantoor in de tas mee te nemen om als nomad worker overal te kunnen werken waar het maar uitkomt, onafhankelijk van Arthur van Winsen studeerde filosofie en tandheelkunde. Hij voert thans een algemene praktijk in Leiden. plaats en tijdstip. En slapen, dat kan kort maar krachtig in de vorm van een power nap. Verloren tijd, zoals wachten en reizen, moet volgens zijn inzichten productief worden gemaakt. Veel tandartsen passen dit principe allang toe door met meerdere behandelkamers tegelijk te werken. Zo kun je zonder rustmomenten tussen de behandelingen doorwerken. Als we de aanbevelingen van Allen opvolgen, dan komen de alom rondslingerende to-do-lijstjes aan het eind van de dag niet meer voor. Kortom: we houden tijd over voor de leuke dingen des levens. Het moet ongeveer met de invoering van Microsoft Windows zijn geweest dat ik een andere tijdbeleving kreeg: die ging van serieel naar parallel. Werkte ik vroeger alles na elkaar af, nu voer ik allerlei taken simultaan uit. Er staan zogezegd meerdere dossiers tegelijk open; multitasking heet het in modern softwarejargon. Dat is ook wel nodig want ik heb er in de afgelopen jaren steeds meer taken bij gekregen. Ik moet per patint de infectiepreventie garanderen, de anamnese updaten, honderd procent transparantie bieden, informed consent toepassen, de kostenbegroting laten accorderen, de patint op zijn gemak stellen, terwijl ik op de achtergrond de organisatie draaiende moet houden en, dat zou ik bijna vergeten, ook nog de behandeling moet uitvoeren. Een herculische opgave van buitenproportionele omvang. De vraag is of een mens hier redelijkerwijs tegen opgewassen is, alle timemanagement ten spijt. Taakdelegatie! hoor ik u al roepen. Maar dat betekent een nog groter volume en dus nog meer tijdgebrek. Bovengeschetste ontwikkeling lijkt sterk op de balletmuziek Bolro van Ravel. Die begint heel zachtjes, bijna onhoorbaar. Langzaam neemt het in volume en aantal instrumenten toe waardoor het lijkt of het tempo steeds verder opgevoerd wordt. Maar het is mr muziek in dezelfde tijd. Aan het slot van het stuk, als het geluid is aangezwollen tot een tsunami van klanken, stopt de muziek abrupt. Dan valt alles stil. (...truncated)


This is a preview of a remote PDF: http://link.springer.com/content/pdf/10.1007%2Fs12496-012-0007-8.pdf

Arthur van Winsen. Op zoek naar de verloren tijd, Tandartspraktijk, 2012, pp. 15, Volume 33, Issue 1, DOI: 10.1007/s12496-012-0007-8