Arbeidsmarktbeleid voor de zorg

HEADline, Dec 2017

Van een tekort aan werkgelegenheid zijn we snel overgegaan naar een tekort aan personeel. In de langdurige zorg is dat versterkt door het beleid. Het beleid was procyclisch in plaats van anticyclisch. Terwijl er behoefte was aan meer werkgelegenheid, is er een krimpoperatie opgelegd aan de sector. Het arbeidsaanbod werd nog eens vergroot door verhoging van de pensioenleeftijd.

A PDF file should load here. If you do not see its contents the file may be temporarily unavailable at the journal website or you do not have a PDF plug-in installed and enabled in your browser.

Alternatively, you can download the file locally and open with any standalone PDF reader:

https://link.springer.com/content/pdf/10.1007%2Fs40739-017-0059-9.pdf

Arbeidsmarktbeleid voor de zorg

Arbeidsmarktbeleid voor de zorg 0 Gert Kwakernaak, manager Financiën en Informatievoorziening Gemiva-SVG Groep Van een tekort aan werkgelegenheid zijn we snel overgegaan naar een tekort aan personeel. In de langdurige zorg is dat versterkt door het beleid. Het beleid was procyclisch in plaats van anticyclisch. Terwijl er behoefte was aan meer werkgelegenheid, is er een krimpoperatie opgelegd aan de sector. Het arbeidsaanbod werd nog eens vergroot door verhoging van de pensioenleeftijd. - Mate waarin het begrotingsbeleid anti- en procyclisch is, CPB-berekening op basis EC-methode, 1970-2014 neutraal 35% anticyclisch 15% procyclisch 50% neutraal 25% anticyclisch 25% procyclisch 50% Voorspoed (output gap positief) Tegenspoed (output gap negatief) Dnigingen. We hadden het over dee maatregelen uit het regeerakkoord Rutte II gingen over bezuicentraliseren, extramuralisering en gewone kortingen op budgetten. De kortetermijnproblematiek van de overheidsfinanciën en het EMU-saldo was belangrijker dan de werkgelegenheid en het behoud van medewerkers voor de lange termijn. Het werd voor sommige mensen meer de brug ophalen in plaats van bruggen slaan, het motto van het regeerakkoord. Het moet helaas gezegd, ook binnen zorgorganisaties is vaak meer belang gehecht aan het kortetermijnevenwicht in de financiën van de organisatie dan aan behoud van werkgelegenheid voor eigen medewerkers en arbeidscapaciteit voor de organisaties. Het tij is gekeerd. De nood van de overheidsfinanciën is niet meer zo hoog, het EMU-saldo is geen politiek onderwerp meer. De burger moet er nu van profiteren dat het beter gaat, was te horen bij de presentatie van het nieuwe kabinet.De regering beweegt aldus mee met het tij van de overheidsfinanciën. ‘In de zomer gaat de kachel hoger, in de winter gaat de kachel lager’, noemt journalist en econoom Mathijs Bouman dat. Als er behoefte is aan werkgelegenheid wordt er toch gekrompen omwille van de overheidsfinanciën. Dan is er ook politiek draagvlak te krijgen voor krimp die leidt tot vermindering van de werkgelegenheid, hoe gek dat ook eigenlijk klinkt. Dat bleek eerder ook uit onderzoek van het CPB. Hoewel we internationaal bezien een relatief grote collectief gefinancierde sector langdurige zorg kennen, wordt die sector door de nieuwe regering toch extra ruimte gegund. Er is geen draagvlak meer voor verschraling van de zorg en de intensivering zien we graag afgewenteld naar de collectieve lasten. De collectieve financiële last is het ons waard, we willen een hoog niveau van zorg voor de mensen die daar op zijn aangewezen. De eigen bijdrage van de mensen met vermogen wordt zelfs verlaagd, hoewel we zien dat • pensioenen juist gaan oplopen, • de verblijfsduur in de verpleeghuizen, dus de periode dat de hoge eigen bijdrage betaald moet worden, sterk is afgenomen, • de zorg in die periode juist intensiever is geworden en de kosten per verblijfsdag dus juist hoger zijn geworden. Een prachtig voorbeeld van procyclisch beleid. De economische theorie gebiedt om anticyclisch beleid te voeren. Als de werkgelegenheid onder druk staat, moet de overheid werkgelegenheid behouden. Als het goed gaat met de economie, als er een tekort aan arbeid ontstaat zou de overheid de vraag naar arbeid juist moeten verminderen. Het draagvlak voor krimp of zelfs ‘geen groei’ is er echter alleen in tijden van economische neergang. Ook nu volgt de vraag wat de zorgaanbieders doen op de krappe arbeidsmarkt. Versterken we de schaarste door koste wat het kost, personeel te werven bij de collega’s of iets verder van de zorg? Of weten we de vraag te beperken, bijvoorbeeld door nog meer gebruik te maken van (nieuwe) technieken en van vrijwilligers? Of weten we het aanbod te vergroten? Gaan we de pensioenleeftijd verder verhogen, niet omdat de pensioenlasten te hoog zijn, maar omdat we de ouderen juist nu nodig hebben? Gaan we parttimers bewegen om meer uren te maken? Of komt het zover dat we nee moeten gaan verkopen aan cliënten, omdat we wel geld, maar onvoldoende personeel hebben? (...truncated)


This is a preview of a remote PDF: https://link.springer.com/content/pdf/10.1007%2Fs40739-017-0059-9.pdf

Gert Kwakernaak. Arbeidsmarktbeleid voor de zorg, HEADline, 2017, pp. 27-27, Volume 34, Issue 5, DOI: 10.1007/s40739-017-0059-9