A PDF file should load here. If you do not see its contents
the file may be temporarily unavailable at the journal website
or you do not have a PDF plug-in installed and enabled in your browser.
Alternatively, you can download the file locally and open with any standalone PDF reader:
https://link.springer.com/content/pdf/10.1007%2Fs41193-018-0064-y.pdf
Salaris
Sandra is verpleegkundige en docent gezondheidszorg en welzijn. Ook blogt ze wekelijks op Nursing.nl en twittert via @kleefsstra.
-
I gen.1 Dat lijkt mij ook wel wat.
NG-meneer Ralph Hamers zou
vijftig procent meer salaris
krijVakbonden strijden er al hard
voor. Voor betere
arbeidsvoorwaarden voor verpleegkundigen.
Werken in de zorg zou met een hoger loon
een beter imago krijgen.2 En dan komen
er weer meer collega’s, zo luidt het
actieplan.
Een andere hooggeplaatste meneer,
meneer De Jonge, Minister van
Volksgezondheid, zegt daarover dat ‘de
salarissen niet het probleem zijn’. Nee, niet
een probleem voor de minister. Die
verdient veel meer. (Waarom is dat
eigenlijk? Omdat hij zich niet serieus
genomen voelt als minister met het loontje
van een verpleegkundige? Is daar iets
mis mee dan, minister?)
Nou ja, ik ben best tevreden met
mijn salaris. En de zorgkosten zijn al
niet te betalen. Ik ben geneigd om te
zeggen: ‘Laat die loonsverhoging maar
zitten’. Maar dat is dom. Iemand met
mijn bescheiden salaris hoeft zich
helemaal niet druk te maken over de hoge
zorgkosten. Daarvoor wordt
minister De Jonge immers riant
betaald.
Maar ik hoef niet per se meer
salaris. Ik word liever in dit beroep
serieuzer genomen in andere
dingen. Zo draaien mijn collega’s
bijvoorbeeld bereikbaarheidsdiensten.
Ze worden betaald voor ieder uur
dat ze daadwerkelijk uitrukken.
Gaat de telefoon niet, dan krijgen
ze vier procent van hun uurloon.
Mijn collega laat ’s avonds wijn
en feest, gaat op tijd naar bed en
staat om 6 uur op om fris en
helder te kunnen denken bij
telefonische noodoproepen. Ze
krijgt daarvoor vijftig cent per uur.
Wauw.
Vijftig cent? Mijn dochter van elf
weigert voor dat bedrag nog de klusjes in
huis. Zo’n beloning schreeuwt
minachting en onverschilligheid. Net als
volgend voorbeeld. Ik spreek een team van
verpleegkundigen dat elke dag om 7 uur
start met wassen en medicijnen delen.
Ze hebben daarbij natuurlijk
rapportages nodig voor essentiële
aandachtspunten. De baas staat echter niet toe dat ze
om 7 uur lezen en dan later aan de slag
gaan bij de cliënten. Ze beginnen om
half 7, in eigen tijd. Dan kunnen ze
kwaliteit bieden. Die kwaliteit gaat ten
koste van rust, slaap, gezin.
Net als de kwartieren die ze niet
mogen opschrijven, elke keer als ze langer
doorwerken. Als werk net niet af is, als
ze naar huis willen. Dat is voor jezelf.
Kortom, dagelijks doen deze
verpleegkundigen ook nog bijna een uur
vrijwilligerswerk.
Dat heet toewijding. Want dat hoort
bij het verpleegkundige beroep. Net als
een salaris dat een minister niet wil
hebben. Geld dat we verdienen met mensen
in leven houden en waarvoor we grote
verantwoordelijkheden dragen. Geld
waarmee we balanceren, rekenen,
slangen inbrengen. Waarvoor we wakker
liggen, piekeren, risico’s lopen.
Nee, ons beroep wordt absoluut niet
serieus genomen, lós van dat salaris.
Niet door de minister. Maar ook niet
door onszelf, elke keer dat we iets van
onszelf weggeven, voor niks.
Misschien moet minister De Jonge
daar maar even over nadenken,
vannacht, als hij in eigen tijd wakker ligt
van dit onrecht.
Noten
1
www.nos.nl/artikel/2221163-ing-verhoogtsalaris-topman-hamers-met-50-procent.
html
2
www.nursing.nl/geef-verpleegkundigeneen-hoger-salaris/ (...truncated)