Zorgprofessionals besteden 40 procent van hun tijd aan administratie. De minister vraagt schrap- en verbetervoorstellen. Professionals moeten de rode pen pakken.
Gezond en regelmatig eten draagt bij aan ons welbevinden, aan vitaliteit en zelfs aan plezier in het leven. Dat geldt voor alle leeftijden en zeker ook voor ouderen.
Niet ieder mens met bijvoorbeeld hoge bloeddruk of met nierinsufficiëntie reageert hetzelfde op een behandeling. Onderzoek heeft al lang uitgewezen dat slechte sociale omstandigheden ziekten sneller doen verergeren, ook in complexe situaties. We doen nog weinig met deze kennis en beperken ons tot fysiologische en biologische processen.
Vroeger zag je de koekjes op tafel bij de informateur. Nu staan er gezonde snacks en water. Een gezonde keuze op een bijzonder moment geagendeerd.
Wat kun je je nog meer wensen behalve uitstekende zorg? Veel, zo bleek tijdens een niet gepland bezoek aan een ziekenhuis op de Filippijnen.
Veertig jaar geleden lag ze nachtenlang bang en eenzaam in het ziekenhuis. Nu mag Els Rozenbroek gelukkig sneller naar huis.
De verschillende beroepsverenigingen in de mondzorg houden er eigen smaken en gerechten op na. Samenwerken lukt nog niet en dat dat is een gemiste kans.
Voeding kan veel bijdragen aan het genezingsproces in het ziekenhuis. Toch krijgen nog veel patiënten kleurloze, doorgekookte maaltijden voorgeschoteld.
De studie waarop Ruben Mersch een deel van zijn bovenstaande boek baseert, is The Righteous Mind van de Amerikaanse sociaal-psycholoog Jonathan Haidt. Het boek is vier jaar geleden al verschenen, maar actueler dan ooit.
Veenhuizen is aan het begin van de 19e eeuw ontstaan als strafkolonie voor de heropvoeding van wezen, armen en landlopers. Tegenwoordig is het een ‘gewoon’ dorp. In het voormalige ziekenhuis van de strafkolonie is nu vergaderlocatie Bitter en Zoet gevestigd.
Waarom bestaan er over grote maatschappelijke vraagstukken zulke gepolariseerde meningen? Waarom zijn er zulke heftige debatten over bijvoorbeeld de opwarming van de aarde of over de vraag of Zwarte Piet racisme is? Het gaat niet meer om de feiten, betoogt de Vlaamse bioloog en filosoof Ruben Mersch in Waarom iedereen altijd gelijk heeft, en ook niet om de argumenten, maar om de...
Af en toe slaat bij mij de twijfel toe. Blijf ik in de zorg, waar ondanks alles het werk boeiend is, of ga ik op zoek naar een andere omgeving?
John Taks en Martijn Wiesenekker vormen sinds 1 april 2016 de nieuwe raad van bestuur van het Diakonessenhuis in Utrecht. Voorzitter Taks zat er al toen Wiesenekker via een headhuntersbureau met hem kennismaakte.
Topsporters verzamelen complete teams om zich heen, waarin iedereen voortdurend overlegt. Aan die afstemming ontbreekt het in de zorg.
Na een klap in mijn gezicht, een keiharde onverwachte dreun op straat, kwam ik op vrijdagavond in een Amsterdams ziekenhuis terecht.
Ik hoor steeds vaker dat de patiënt centraal staat. Op zich prima. Waar ik me als patiënt wel over verbaas, is dat professionals bedenken hoe dat moet.
Barry Schwartz, de Amerikaanse hoogleraar psychologie en auteur van onder andere de bestseller The Paradox of Choices, is een begenadigd communicator. Wie zijn TED-lezing Why we work bekijkt, is in de eerste dertig seconden al verkocht. Waarom dwingen we onszelf elke ochtend om op te staan?, vraagt Schwartz.
“Op mijn veertiende heb ik het op vakantie in Zeeland geleerd en toen raakte ik verslaafd. Dat is dertig jaar geleden. Ik heb alleen een domme fout gemaakt: van Oegstgeest ben ik verhuisd naar Arnhem. Als ik wil surfen, moet ik eerst twee uur naar Zeeland rijden. Maar dat is het me waard.”
